Pelargonia pachnąca – gatunek rośliny należący do rodziny bodziszkowatych. Nazwy zwyczajowe: anginka, anginowiec, ruzyndla. Pochodzi z południowej i wschodniej części Afryki.Rośliny mają formę półkrzewu dorosłe okazy mogą osiągnąć rozmiar około 1 m. Liście jasnozielone, pojedyncze, przeważnie głęboko powycinane, owłosione, poskręcane do środka tworząc zielone kulki Kwiaty zebrane w 5–10 kwiatowe baldachy wyrastające na długich szypułkach z katów liści. Mają kolor od białego do bladopurpurowego, górne płatki zazwyczaj mają ciemniejsze żyłkowanie. W porównaniu z innymi gatunkami pelargonii są drobne i mało ozdobne.
Zastosowanie
Roślina ozdobna, w Polsce uprawiana jako doniczkowa roślina pokojowa, ale w okresie letnim uprawiana jest również w doniczkach na balkonach, werandach i w ogródku. Uprawiana jest głównie ze względu na zapach, ale jej walorami ozdobnymi są także ładne liście i pokrój. Kwiaty mają mniejsze znaczenie ozdobne.
Wytwarzane przez nią olejki aromatyczne (tzw. olejek geraniowy) wykorzystywane są w przemyśle perfumeryjnym, a także w cukiernictwie do produkcji olejków zapachowych.
Uważana jest za roślinę leczniczą.
Jej liście dodawane do herbaty nadają jej aromatyczny, oryginalny smak.
Wymagania.
Dobrze rośnie w temperaturze pokojowej, zimą wymaga obniżonej temperatury (3-5 °C). Jest jak wszystkie pelargonie rośliną światłolubną, uprawiana w cieniu słabo pachnie, nie kwitnie, a jej pędy nadmiernie się wyciągają. Nie ma specjalnych wymagań co do gleby, dobrze rośnie w każdej żyznej ziemi ogrodowej. Jest wrażliwa na nadmiar wilgoci w glebie, nadmierne podlewanie bardziej jej szkodzi, niż okresowe przesuszenie gleby. Jest nieodporna na mróz.