Napełniam kubki sokiem. Przerywam zawody w pluciu. Czytam kilka razy dziennie książeczkę "Jak ciekawski George podróżował latawcem". Nie analizuję za to dogłębnie wieczornych wiadomości ani nie zagłębiam się w pisma świętych czy doktorów Kościoła. Jestem po prostu mamą próbującą podążać codziennie za Bożą wolą, stykającą się z porażkami i sukcesami. Innymi słowy, niczym nie różnię się od wielu innych katoliczek.
Muszę być jednak szczera. To prawda, że w biedzie potrzebujemy przyjaciół, i częściowo z tego powodu dzielę się na tych stronach także mniej chwalebnymi momentami. Są chwile, kiedy zmęczona matka pragnie wyżalić się i poskarżyć komuś, kto ją wysłucha ze współczuciem. Mamy ochotę przyznać się: "Jestem zmęczona małymi, lepkimi rączkami sięgającymi do mojej twarzy; nie mam czasu, by wyszorować wannę, i nie jestem nawet pewna, czy tego chcę; a jeżeli ktoś jeszcze raz poprosi mnie, bym odcięła skórkę z kanapki albo zawiązała mokre sznurowadło, rzucę to wszystko!".