Opis
Wydawnictwo AWF Kraków
ISBN[zasłonięte]978-83121-73-8
Kraków 2007, wydanie 1, format 165 x 235, objętość 115 str., oprawa miękka
Narciarstwo zjazdowe i klasyczne obok innych dyscyplin sportu już od prawie pół wieku jest z powodzeniem wykorzystywane, jako forma rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Przypuszcza się, że pierwsi inwalidzi próbowali swych sil na nartach jeszcze przed l wojną światową, a po II wojnie światowej rozpoczął się systematyczny rozwój narciarstwa niepełnosprawnych. Trening sportowy stosowany, jako forma terapii stawał się coraz bardziej popularny. Nie tylko podnosił sprawność fizyczną pacjentów, zwiększał ich silę i wytrzymałość, ale także pozytywnie oddziaływał na psychikę sportowców. Również dzisiaj sportowcy niepełnosprawni są bardziej odporni, samodzielni, zaradni, a przede wszystkim łatwiej integrują się z ludźmi pełnosprawnymi, szybciej wracają do normalnego, aktywnego życia.
W ostatnich latach szczególnie widoczny jest rozwój sportu osób niepełnosprawnych. Świadczy o tym chociażby duże zainteresowanie mediów ideą igrzysk paraolimpijskich. Coraz częściej transmitowane są poszczególne konkurencje sportowe, a sylwetki paraolimpijczyków przedstawiane w wywiadach telewizyjnych. Społeczeństwo „oswaja się" z widokiem osoby niepełnosprawnej jako człowieka pewnego, aktywnego i odnoszącego wybitne sukcesy. Niestety wspomniana problematyka zbyt rzadko jest przedmiotem badań naukowych. Dotychczasowe próby podejmowania tej tematyki inicjował Chojnacki (2001, 2002,2003, 2004a, 2004b, 2006) oraz sporadycznie Cawroński (2006), Klimek (2003), czy Kosmol (2001). Prace owe dotyczą jednak najczęściej narciarstwa zjazdowego, jedynie incydentalnie wzmiankując o konkurencjach biegowych lub biathlonie, lub odnosząc się do innych dysfunkcji, niż opisywane przypadki uszkodzeń aparatu ruchowego.
Narciarstwo, jako dyscyplina sportowa uprawiana przez inwalidów, ulega obecnie szybkiej transformacji w kierunku sportu kwalifikowanego. W coraz większym stopniu zatraca walory terapeutyczne na rzecz nasilającej się rywalizacji i dążenia do uzyskania jak najlepszego rezultatu. Zawodnicy niepełno-sprawni, przygotowując się do startów na najwyższym poziomie reprezentacyjnym, realizują wyczerpujące cykle szkoleniowe, a ich obciążenia treningowe są relatywnie porównywalne z obciążeniami narciarzy pełnosprawnych, jako że osiągane przez nich rezultaty nie odbiegają w dużym stopniu od wyników, jakie uzyskują zdrowi zawodnicy. Ze względu na taki stan rzeczy trening narciarzy niepełnosprawnych wymaga właściwego przygotowania, fachowej kadry trenerskiej, odpowiedniego zaplecza i sprzętu, a przede wszystkim opieki medycznej i psychologicznej, gdyż nie można zapominać, że mamy do czynienia z osobami niepełnosprawnymi (Chojnacki, Gostyński 2001).
Odczuwalny niedostatek publikacji dotyczących wytrzymałościowych sportów śnieżnych byf głównym powodem przygotowania niniejszej pracy. Autorzy mają nadzieję, że w pewnym stopniu wypełni ona tę lukę i okaże się przydatna dla tych wszystkich, którzy interesują się sportem paraolimpijskim, a zwłaszcza biathlonem i narciarstwem biegowym.
Szczególne podziękowania należą się trenerom kadry, Panom Janowi Czaji i Wiesławowi Cempie, za udostępnienie do celów badawczych oryginalnych własnych materiałów dotyczących obciążeń treningowych niepełnosprawnych sportowców, co dało asumpt do podjęcia badawczego wysiłku. Dziękujemy także dwukrotnej złotej medalistce, Pani Katarzynie Rogowiec, za podzielenie się swoimi impresjami związanymi z uprawianiem biegów narciarskich i biathlonu.
Kupując na kilku naszych aukcjach za wysyłkę płacisz tylko raz - jej koszt zależny jest od wagi książek, o kalkulację kosztów prosimy pytać w mailu. Kupujący otrzyma paragon lub fakturę.
